We zien ze nog net niet groeien, maar oh wat gaat het toch weer hard. Het is moeilijk voor te stellen, hoe klein ze waren net na de geboorte. Vooral nu de ogen open zijn en wij echt contact met ze kunnen maken, zie je ze langzaam veranderen in kleine hondjes. Als ik met mijn hoofd in de werpkist ga hangen, tussen de pups in, hoor en voel ik ze mij af en toe aflikken. Zeker als het er dan verschillende zijn, is dat heel aandoenlijk.
Present is er niet meer constant bij, maar houdt haar pups heel goed in de gaten. Zeker als één van de andere honden denkt zich er mee te moeten gaan bemoeien, staat ze ze heel duidelijk te “vertellen” dat ze moeten wegwezen. Dat doet ze heel erg mooi. Het is genieten met en van haar, ook hoe ze met haar pups omgaat en voor ze zorgt. Af en toe beginnen de pups lichtelijk baldadig te worden en zie je dat er pogingen ondernomen worden om met elkaar te “spelen” en dat kan alleen maar erger worden…. We bereiden ons mentaal er op voor, dat het binnenkort helemaal gedaan is met onze – betrekkelijke – rust.